Te weinig oog voor gekleurde huid in de zorg

De gekleurde huid krijgt te weinig aandacht in zorgopleidingen. Het uitgangspunt is nog steeds bijna altijd de witte huid. Het gevolg is kwalijk: door een gebrek aan kennis missen artsen diagnoses. Of stellen die te laat.

Dat dit zo is, wordt toegegeven door de Vereniging voor Dermatologie. Afgestudeerde dermatologen weten ‘alles’ van huidziekten – maar dan vooral waar het de witte huid betreft. Hoe vaak hierdoor diagnoses gemist worden bij mensen met een donkere huidskleur, is niet bekend.

Huidziekten tonen verschillend

Om maar één verschil te noemen: huidziekten zien er (heel) anders uit op een witte huid dan op een donkere. Denk aan eczeem of huidkanker. Maar ook verbranding toont anders.

Dus wat is het gevolg wanneer een dermatoloog zich hiervan niet bewust is, en de witte huid als referentiekader heeft? Dan kan de diagnose (té) laat gesteld worden.

Dit is al vervelend genoeg bij huidaandoeningen als eczeem en rosacae. Maar bij huidkanker is het natuurlijk een hele kwalijke zaak; dan kan een misdiagnose iemand het leven kosten.

‘Eczeem’ bleek droge huid

Ook veel kinderen met een donkere huid hebben last van misdiagnoses. Zo was er een moeder die met haar dochtertje van 1 maar de dermatoloog ging. Ze had plekken over haar hele lichaam, die steeds erger werden. Het meisje had veel jeuk, huilde veel en krabde steeds haar plekjes open.

‘Ernstige eczeem’, zei de dermatoloog. Dus kreeg de moeder allerlei heftige zalfjes om die te behandelen. Maar de moeder maakte zich zorgen: sommige zalfjes werkten huidverdunnend. Ze was bang voor de gevolgen op lange termijn.

Ze ging zelf op zoek naar een dermatoloog die wél kennis had van de gekleurde huid. Die zag direct dat het om een extreem droge huid ging. Die plekken? Die werden juist door die verkeerde middelen veroorzaakt.

Te weinig kennis over donkere huid

Het is al langer bekend dat medische kennis meestal gebaseerd is op de witte heteroman. Daarom krijgen vrouwen vaak ook nog een behandeling die bij hen minder passend is.

Maar dus niet alleen vrouwen, ook mensen met een andere huidskleur krijgen om deze reden minder goede zorg. Er bestaan simpelweg grote kennisgaten over alles wat van de norm ‘afwijkt’.

Deze problemen spelen dus bij huidziekten. Maar niet ALLEEN bij huidziekten. Er zijn ook ziektes die veel bij gekleurde mensen voorkomt, en juist daarom minder goed onderzocht zijn. Sikkelcel is daar een voorbeeld van.

Het begint bij opleiding

Om dit probleem op te lossen, moet er op alle vlakken van de gezondheidszorg goed gekeken worden. Niet in de laatste plaats naar de opleidingen. Daar is meestal nauwelijks aandacht voor de gekleurde huid.

Zo is slechts 18% van de afbeeldingen in dermatologieboeken van mensen met een gekleurde huid.

Zoals eerder gezegd, is dit onderdeel van een breder probleem in de zorg: het gebrek aan aandacht voor mensen met andere etnische achtergronden.

Dit leidt tot allerlei nadelige gevolgen: mensen herkennen zich niet in de voorlichting, specialisten missen kennis, en mensen voelen zich gediscrimineerd en uitgesloten.

Diversiteitscommissie

De Dermatologenvereniging NVDV onderneemt actie: zij richtten een diversiteitscommissie op. Doel: meer opleiding en nascholing over de donkere huidskleur. En aandacht hiervoor in de richtlijnen.

Maar ook de overheid en zorgsector zelf zijn aan zet: de overheid kan aandacht voor diversiteit in de zorg aanzwengelen.

Auteur: redactie Zuster Jansen